Legenda o Lechu, Czechu i Rusie

Legenda o Lechu, Czechu i Rusie to popularna słowiańska opowieść, która tłumaczy genezę trzech braci – założycieli plemion słowiańskich – i ich roli w utworzeniu trzech narodów: Polski, Czech i Rusi (obecnie Ukrainy, Białorusi i Rosji).

Według legendy, trzej bracia – Lech, Czech i Rus – byli synami jednego z wodzów plemiennych i wyruszyli na wyprawę w poszukiwaniu nowych ziem dla swoich ludzi. Podczas długiej podróży, bracia postanowili się rozdzielić i pójść w różnych kierunkach, aby znaleźć miejsce do osiedlenia.

Czech, najstarszy z braci, poszedł na południe i ostatecznie osiedlił się na terenie, który dziś jest znanym jako Czechy. Wódz założył prężnie rozwijające się osady, a jego potomkowie stali się przodkami czeskiego narodu.

Rus, średni brat, wyruszył na wschód, gdzie założył Kijów, który stał się głównym miastem Rusi Kijowskiej. Jego potomkowie rozprzestrzenili się na wschód, zakładając kolejne państwa i miasta, tworząc ostatecznie narody ukraiński, białoruski i rosyjski.

Lech, najmłodszy z braci, wędrował na północ, gdzie pewnego dnia natknął się na białego orła z rozpostartymi skrzydłami na tle zachodzącego słońca. Uznając to za dobry omen, postanowił osiedlić się w tym miejscu i założyć osadę. Miasto, które założył, nazwał Gniezno, od słowa „gniazdo”, ponieważ biały orzeł zstąpił z nieba i zbudował swoje gniazdo w tym miejscu. Potomkowie Lecha stali się przodkami narodu polskiego, a biały orzeł stał się symbolem Polski i jest obecny na jej herbie do dziś.

Legenda o Lechu, Czechu i Rusie łączy te trzy narody swoim wspólnym słowiańskim dziedzictwem i podkreśla braterskie więzi między nimi. Opowieść ta jest często przywoływana w literaturze, sztuce i folklorze jako wyraz kulturowej więzi między Polską, Czechami i krajami wschodniosłowiańskimi.